Λυκαβηττός

Λυκαβηττός

Ο Λυκαβηττός είναι ο ψηλότερος λόφος που κυριαρχεί στο κέντρο της Αθήνας. Το ύψος αυτού του επιβλητικού βράχου φτάνει τα 264 μ. Σύμφωνα με μια εκδοχή, το όνομα του λόφου προέρχεται από την έκφραση «λυκοβατίας δρυμός», από τα αρχαία ελληνικά – «άλσος στον οποίο ζουν οι λύκοι», που στην αρχαιότητα ήταν άφθονοι στην περιοχή.
Υπάρχει ένας μύθος ότι η θεά Αθηνά πήγε στο ιερό της στην Παλλήνη, βρήκε μια τεράστια πέτρα εκεί και αποφάσισε να την εγκαταστήσει στην Ακρόπολη. Ωστόσο, στα μισά του δρόμου, το κοράκι την ενημέρωσε ότι οι κόρες του Κέκροπα είχαν παραβιάσει την απαγόρευση που επέβαλε η θεά και κοίταξαν στο κουτί όπου βρισκόταν ο κληρονόμος του Κέκροπα. Θυμωμένη, η θεά έριξε τον βράχο στο έδαφος και έτσι εμφανίστηκε ο Λυκαβηττός. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, η Αθηνά άκουσε την κραυγή μιας κουκουβάγιας, το θεώρησε κακό οιωνό, και άφησε την πέτρα εκεί που ήταν.
Τον 2ο αιώνα κάτω από τον αυτοκράτορα Αδριανό, ένα υδραγωγείο και μια δεξαμενή νερού χτίστηκαν στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Αυτές οι κατασκευές καταστράφηκαν τον 13ο αιώνα, αλλά τα ερείπια της δεξαμενής είναι ακόμη ορατά και το όνομα “Δεξαμενές” φέρει ολόκληρη η περιοχή που βρίσκεται στη βάση του βράχου.

Γύρω στον 11ο αιώνα, μια μικρή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, η κατασκευή της οποίας πιθανότατα χρονομετρήθηκε με την επίσκεψη της πόλης από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Βασίλειο Β’ τον Βουλγαροκτόνο και θα μπορούσε να αφιερωθεί στις νίκες του έναντι των Βουλγάρων. Επίσης για αυτόν τον λόγο, ο λόφος ονομάζεται μερικές φορές Άγιος Γεώργιος – προς τιμήν του ναού. Η παλιά εκκλησία ανακαινίστηκε κατά τη διάρκεια της Αρχιεπισκοπής του Μητροπολίτη Βενέδικτου το 1782-1785, και λίγο αργότερα προστέθηκαν δύο παρεκκλήσια: του Προφήτη Ηλία και του Αγίου Κωνσταντίνου.
Μέχρι τη δεκαετία του ’30 του 19ου αιώνα η εκκλησία είχε ερήμωσε. Το 1834, ο τοπικός ιερέας Εμμανουήλ Λουλουδάκης ανέβηκε στον βράχο, ανακάλυψε μια πηγή νερού εκεί και άρχισε σιγά-σιγά να αμαυρώνει την περιοχή γύρω – έφτιαξε έναν κήπο, φύτεψε δέντρα και έτσι είχε όλα όσα χρειάζονται για τη ζωή. Για τρία χρόνια δεν κατέβηκε και οι κάτοικοι νόμιζαν ότι ήταν νεκρός. Ανέβηκαν στο λόφο και εξέπληξαν αρκετά όταν τον βρήκαν εκεί έναν ζωντανό και υγιή ιερέα, ο οποίος επίσης έζησε εκεί άνετα με αυτάρκεια. Ο Εμμανουήλ Λουλουδάκης πέθανε το 1885 και θάφτηκε στην κορυφή του Λυκαβηττού. Η εκκλησία καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1930, αλλά ξαναχτίστηκε τον επόμενο χρόνο.
Σε μια φυσική σπηλιά στη νοτιοδυτική πλευρά του λόφου, περίπου στη μέση, βρίσκεται η εκκλησία των Αγίων Ισιδώρων. Ο σημερινός ναός είναι σχετικά νέος, καθώς η παλιά εκκλησία κάηκε κατά λάθος στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Στην παλιά Αθήνα, ήταν γνωστή ως “Άγιος Σιδερέας”. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πότε χτίστηκε ο αρχικός ναός και γιατί. Λέγεται ότι τα οστά ενός ασκητή που κρατούσε την εικόνα του Αγίου Ισίδωρου βρέθηκαν στο σπήλαιο. Άλλοι ιστορικοί πιστεύουν ότι αυτός ήταν ο τόπος μελέτης του Βασιλείου και Γρηγορίου Θεολόγου τον 4ο αιώνα.
Μία από τις αγαπημένες ιστορίες για συζήτηση των ντόπιων είναι η στρατιωτική βάση, ή μάλλον ένα καταφύγιο, το οποίο παρέμεινε σε λειτουργία και συντήρηση έως το 1970. Το 1936, ο Ιωάννης Μεταξάς κατάλαβε ότι η Ελλάδα θα εμπλακεί στον παγκόσμιο πόλεμο. Ένα έργο μεγάλης κλίμακας ξεκίνησε σε ολόκληρη τη χώρα για την κατασκευή καταφυγίων και οχυρώσεων στους λόφους, καθώς και στα υπόγεια κτιρίων για προστασία από βομβαρδισμούς. Περιλάμβαναν ένα καταφύγιο χτισμένο στον Λυκαβηττό με μήκος 100 μέτρα και μια έκταση 500 τετραγωνικών μέτρων. Βρίσκεται δίπλα στην εκκλησία των Αγίων Ισιδώρων.
Το 1965 χτίστηκε ένα τελεφερίκ, παρέχοντας πρόσβαση στον Λυκαβηττό για όλους. Και δίπλα στην εκκλησία υπάρχει ένα μικρό εστιατόριο όπου μπορείτε να δειπνήσετε με θέα στην Αθήνα με πανοραμική θέα.

Μπορεί να σας ενδιαφέρει:

0
    0
    Καλάθι
    Το καλάθι σου είναι άδειο Επιστροφή στο κατάστημα
    Scroll to Top