Αέρηδες (Πύργος των Αέρηδων)
Σε αυτό το τμήμα της Αγοράς, που ήταν ήδη χτισμένο στη Ρωμαϊκή εποχή, βρίσκεται ο Πύργος των ανέμων (το Ωρολόγιο του Κυρρήστου) – ένα από τα διάσημα μνημεία της αρχαίας Αθήνας. Αυτή η δομή, που έχει επιβιώσει μέχρι σήμερα σε καλή κατάσταση, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μνημεία της Αθήνας από την εποχή της αρχαιότητας. Κάποτε ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ερευνητικά κέντρα, όπως αποδεικνύεται από μια σειρά χαρακτηριστικών αυτού του κτιρίου.
Η επίσημη εκδοχή λέει ότι το κτίριο χτίστηκε γύρω στον 1ο αιώνα π.Χ. με την πρωτοβουλία και εις βάρος Ανδρόνικου του Κυρρήστου, κατοίκου μιας από τις πόλεις της Μακεδονίας. Ο Ανδρόνικος ήταν ένας πολύ μορφωμένος και ταυτόχρονα πλούσιος άνθρωπος και αποφάσισε να κάνει ένα δώρο στους πολίτες της Αθήνας, μια πόλη που τότε ήταν γνωστή ως ένα από τα μεγαλύτερα εκπαιδευτικά κέντρα στη Μεσόγειο. Ωστόσο, υπάρχει μια εκδοχή ότι ο πύργος χτίστηκε περίπου έναν αιώνα νωρίτερα. Ωστόσο προς τιμήν του ευεργέτη ονομάζεται το Ωρολόγιο του Κυρρήστου.
Το ύψος του πύργου είναι 12,1 και η διάμετρος – 8 μ. Η σημασία της αρχιτεκτονικής του εμφάνισης είναι τόσο μεγάλη που για μεγάλο χρονικό διάστημα η μελέτη του ήταν υποχρεωτική σε πολλές αρχιτεκτονικές ακαδημίες της Ευρώπης. Ο Πύργος των ανέμων είναι οκταγωνικός, δηλαδή οκταεδρική δομή προσανατολισμένη αυστηρά στις γεωγραφικές κατευθύνσεις. Κάποτε στην κορυφή του κτιρίου υπήρχε μια μορφή του Τρίτωνα που δείχνει την κατεύθυνση του ανέμου. Ο Τρίτωνας δεν έχει επιβιώσει στην εποχή μας, αλλά έχει διατηρηθεί η ζωφόρος που βρίσκεται ακριβώς κάτω από την οροφή. Αντιπροσωπεύει οκτώ μορφές θεών, οκτώ ανέμους που φυσούν από την πλευρά προς την οποία βλέπει η πλευρά της δομής με την αντίστοιχη εικόνα. Είναι ο Βορρέας (βόρειος), ο Καικίας (βορειοανατολικός), ο Απηλιώτης (ανατολικός), ο Εύρος (νοτιοανατολικός), ο Νότος (νότιος), ο Λιψ (Λίβας, νοτιοδυτικός), ο Ζέφυρος (δυτικός), και ο Σκίρων (βορειοδυτικός).
Η τοποθεσία του κτιρίου υποδηλώνει ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως παρατηρητήριο και για άλλες έρευνες. Μέσα στο κτίριο υπήρχε ένα υδραυλικό ρολόι, το νερό ερχόταν μέσω κεραμικών σωλήνων από μια πηγή που βρίσκεται στους πρόποδες των Προπυλαίων της Ακρόπολης, μαζευόταν σε έναν πυργίσκο σε σχήμα κυλίνδρου στο νότιο τμήμα του Πύργου και τα ερείπια του φαίνονται ακόμα και σήμερα.
Κατά τη Βυζαντινή περίοδο, ο πύργος μετατράπηκε σε καμπαναριό της εκκλησίας, και κάτω από τους Οθωμανούς Τούρκους μετατράπηκε σε τεκέ (μουσουλμανικό μοναστήρι) και δερβίσηδες από διάφορες περιοχές της Οθωμανικής αυτοκρατορίας εγκαταστάθηκαν εκεί. Οι δερβίσηδες ήταν αυτοί που σύμφωνα με μια εκδοχή έσωσαν το μνημείο από τις αρπακτικές διαθέσεις Ευρωπαίων αρχαιολατρών.
Μετά το 1834, το κτίριο έγινε ιστορικό ορόσημο. Η αποκατάσταση πραγματοποιήθηκε το 1976, αλλά στη συνέχεια επαναλήφθηκε το 2014-2018. Ένα σημαντικό βήμα σε αυτό ήταν ο καθαρισμός των μορφών των ανέμων με ένα λέιζερ.
